Ineens was de vakantie weer voorbij en moest er weer gewerkt worden. Bestemming was Osaka - Japan.
We kwamen halverwege de dag aan. Echt zo'n tijd waarop je twijfelt of je nou moet gaan slapen, of dat je nog een paar uurtjes opblijft. Ik besloot met collegaatje Saskia de stad in te gaan. Niet al te ver van het hotel vonden we een 4 km lange, overdekte winkelstraat.
Hier deed Saskia de enige aankoop van de dag: een zak rijstcrackers!
Bij de supermarkt stond deze meneer. Het bleek geen agent die dubbelgeparkeerde fietsen bekeurde. Zijn taak was de klanten helpen met het inpakken van hun boodschappen in hun fietstassen/mandjes. Kom daar maar eens om bij onze Appie.
Dit meisje prijst lekkere (?) hapjes aan...
Wie was die man die op de film ging? We zullen het wel nooit weten...
Er waren veel hippe winkeltjes met de laatste mode.
En ook veel niet zo hippe winkeltjes. Alle scholieren dragen uniformen, daarvoor was dit the place to be.
Japanners zijn dol op gokken. Om de 3 winkels zat een enorme gokhal. Ze zaten ook allemaal behoorlijk vol. Tot aan oude omaatjes toe, allemaal gingen ze in opperste concentratie voor de hoofdprijs.
Eén gokhal had een nieuwe bestemming gekregen. Hier hadden ze van de oude grijpautomaten vitrines voor patisserie/chocolade gemaakt.
Er lagen zelfs echte franse macarons voor het grijpen. In NL zijn ze nog bijna niet te krijgen, maar de Japanner weet ze al te waarderen.
Winkelen maakt hongerig. Het viel niet mee een restaurantje te vinden. Nouja, een restaurant was eigenlijk wel zo gevonden, maar ééntje waar je kon uitleggen wat je wilde eten.... In dat opzicht was dit varken wel handig, hierop kon je zelf je favoriete onderdeel aanwijzen. Maar we besloten het varken toch maar intact te laten.
In dit restaurant leek het enigszins te lukken om iets eetbaars te bestellen. We waren nog even ongerust dat we de vissekop op ons bord zouden krijgen...
Maar gelukkig zaten er geen oogjes of pootjes meer aan. We eindigden met een best aardige tofu schotel.
Dat leverde geen darmproblemen op gelukkig. Alhoewel je met een verwarmde en volautomatische wc op je hotelkamer , best wel een keertje extra zou kunnen gaan...
Vind hier maar eens het kaartje met bestemming Kyoto.... Niemand spreekt Engels....
Maar toch lukte het, we wisten later ook nog een aansluitende bus de juiste kant op te vinden. Zelfs ik zat al met m'n benen in m'n nek. En zo'n reus ben ik nog niet met m'n 1.65 mtr. Let ook op de man voorin, dit is niet de buschauffeur, maar gewoon 1 hele hoge stoel voorin de bus.
Op de drankjesautomaat zagen we nog de Japanse snabbel van Tommy Lee Jones. Veel Hollywoodsterren verdienen in Japan een leuk extra zakcentje met het aanprijzen van een lokaal product. Voelde hij zich hetzelfde als Bill Murray, die in de film "Lost in Translation" ook zo'n bijbeunende acteur speelde? Mocht je m nog niet gezien hebben, deze film geeft perfect weer hoe desolaat je je soms voelt in dit land. www.youtube.com/watch?v=DBpAzy1lMeU 
Heee, leuke slippertjes....
Voor we cultureel gaan, eerst maar weer een hapje eten. Hier een typisch Japanse display, de happen staan, gemaakt van plastic, in de vitrine. Wel makkelijk aanwijzen dus!
Daar was dan de eerste tempel.
Helemaal van hout.
Na een inkijkje op dit tempelpleintje gingen de deuren voorgoed dicht. Van mijn oude cameraatje wel te verstaan... RIP - hij deed het niet meer. Maar ach, barbaar als ik ben: heb je één tempeltje bezocht, dan heb je ze allemaal wel gezien eigenlijk.... 
Dus eindigen we de dag maar met een eerder opgenomen foto. Eén van de putdeksels in Osaka. Ze hebben wél oog voor detail hè, die Japanners.
